Biography

Ο Ντίκος (Κωνσταντίνος) Βυζάντιος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1924. Πατέρας του ήταν ο ζωγράφος Περικλής Βυζάντιος και μητέρα του η Ευφροσύνη Σκουμπουρδή. Μεγαλώνοντας μέσα σε οικογένεια με κοινωνική και καλλιτεχνική δραστηριότητα , αρχίζει και ζωγραφίζει από τα έξι του δίπλα στον νονό του, τον σημαντικό ενδυματολόγο του Εθνικού θεάτρου Αντώνη Φωκά. Αν και οι γονείς του θα χωρίσουν το 1936, συνεχίζουν και μένουν στην οδό Χάριτος στο Κολωνάκι, και έτσι ο Ντίκος Βυζάντιος παραμένει κοντά στην μητέρα του και την αδερφή του Μαριλένα Λιακοπούλου. Την περίοδο 1942 – 1945 σπουδάζει στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας κοντά στους καθηγητές Κωνσταντίνο Παρθένη και Ουμβέρτο Αργυρό. Την ίδια περίοδο γνωρίζεται με προσωπικότητες που αργότερα θα καθορίσουν τον πολιτισμό της σύγχρονης Ελλάδας, όπως ο Μάνος Χατζηδάκης, ο Μίνως Αργυράκης και ο Νάνος Βαλαωρίτης. Το 1944 θα συλληφθεί στα Δεκεμβριανά και θα σταλεί στο στρατόπεδο Ελ – Ντάμπα στην Αίγυπτο για τέσσερις μήνες. Με την επιστροφή του επιλέγεται μεταξύ των 200 υποτρόφων του γαλλικού κράτους που θα ταξιδέψουν το 1945 με το πλοίο “Ματαρόα” προς το Παρίσι. Από το 1946 παρακολουθεί μαθήματα στην Académie de la Grande Chaumière και στην Académie Julian. Μένει στη φοιτητική εστία, μαθαίνει την τέχνη της χαρακτικής δίπλα στον χαράκτη Δημήτρη Γαλάνη και αγοράζοντας πρέσα χαρακτικής αρχίζει και πουλάει τα πρώτα του έργα. Την επόμενη χρονιά μετακομίζει σε ξενοδοχείο, ενώ γνωρίζεται με τον Αλμπέρτο Τζιακομέτι. Το 1951 πραγματοποιεί την πρώτη του ατομική έκθεση στην γκαλερί Ariel στο Παρίσι. Τα έργα αυτής της περιόδου χαρακτηρίζονται από σκοτεινή ατμόσφαιρα και μια κυβιστική αντιμετώπιση εσωτερικών χώρων και τοπίων. Το 1955 θα πραγματοποιηθεί η δεύτερη του ατομική έκθεση, αυτή τη φορά στην Αθήνα στην Αίθουσα Ζαχαρίου, χωρίς όμως ο ίδιος να παρευρεθεί στα εγκαίνια καθώς ως ανυπότακτος δεν είχε διαβατήριο. Θα μπορέσει να ταξιδέψει στην Ελλάδα τον επόμενο χρόνο, γεγονός που έχει ορατό αντίκτυπο στο έργο του όπως φαίνεται από τα φωτεινά τοπία της Ύδρας που πραγματοποιεί την περίοδο αυτή και τα οποία παρουσιάζει στην Γκαλερί Ζυγός σε ατομική του έκθεση. Η δεκαετία του 1960 θα χαρακτηριστεί από την αφαίρεση στο έργο του, η οποία δεν είναι απόλυτη και συνυπάρχει με αναγνωρίσιμες μορφές, και κυρίως του ανθρώπινου σώματος. Το 1963 αγοράζει χώρο για ατελιέ και σπίτι στην οδό Petits Champs στο Παρίσι. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1970, θα επιστρέψει στην παραστατικότητα μέσα από τα χαρακτηριστικά έργα με πιέρ νουάρ στα οποία απεικονίζει σκηνές της αστικής ζωής για τα οποία έγραψε ο Μισέλ Φουκό προλογίζοντας την έκθεση στην Γκαλερί Karl Flinker στο Παρίσι το 1974. Το έργο του στη συνέχεια καταλήγει σε μια ανθρωποκεντρική ζωγραφική που εξελίσσεται τεχνικά και υφολογικά από τη δεκαετία του 80 και μετά. Το 1985 του απονέμεται ο τίτλος του Ιππότη Γραμμάτων και τεχνών και το 1990 ο τίτλος του Αξιωματικού Γραμμάτων και τεχνών. Το 1997 πραγματοποιείται αναδρομική έκθεση των έργων του στο Espace des Arts της πόλης Chalon-sur-Saône της Γαλλίας. Η επόμενη του αναδρομική έκθεση πραγματοποιείται από το Μουσείο Μπενάκη λίγο πριν το θάνατο του στη Μαγιόρκα το 2007. Έργα του υπάρχουν στις συλλογές της Εθνικής Πινακοθήκης-Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτσου , του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης και του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης του Ιδρύματος Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή.

Σταμάτης Σχιζάκης
Ιστορικός τέχνης, επιμελητής

Ο Σταμάτης Σχιζάκης σπούδασε Ιστορία και Θεωρία Τέχνης και Φωτογραφίας στο Πανεπιστήμιο του Derby και Ιστορία Τέχνης του 20ου αιώνα στο Goldsmiths College. Από το 2005 εργάζεται στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης ως ιστορικός τέχνης και επιμελητής. Είναι υποψήφιος διδάκτωρ στο πανεπιστήμιο του Sunderland.